بخوانید: تلگرام ، فیلترینگ یا اختلال؟

روز شنبه هفته جاری اتفاقی افتاد که با واکنش و انتقاد انبوهی از کاربران اینترنت مخابرات مواجه شد. شرکت مخابرات درخدمات اینترنتی خود سرویس پیام رسان تلگرام را در برخی از نقاط استان تهران و برخی استانها بدون اطلاع قبلی مسدود و از دسترس کاربران خود خارج کرد.
کاربران این شرکت از حوالی ظهر روز شنبه در موبایل و کامپیوترهای خود با صفحه‌های غیر فعال برنامه تلگرام رو به رو شده و موفق به استفاده از این برنامه نشدند.
انسداد و حذف برنامه تلگرام توسط شرکت مخابرات درحالی است که سایر شرکت های خدمات دهنده اینترنت این سرویس را همچنان و بدون اختلال به کاربران خود ارائه می دهند.
برای پیگیری این موضوع با مخابرات تماس گرفتیم که این خبر را تکذیب کرد. مخابرات اعلام کرد که ایجاد اختلال از طرف مخابرات نمی‌تواند صورت بگیرد و دستور فیلترینگ را دستور فیلترینگ را شرکت ارتباطات زیرساخت اجرا می‌کند. به دنبال این موضوع با یک مقام مطلع در شرکت ارتباطات زیرساخت تماس گرفتیم. وی ضمن رد گفته‌های شرکت مخابرات اعلام کرد که شرکت زیرساخت با محدودیت‌ها کاری ندارد و اقدام مذکور به این شرکت مربوط نمی‌شود.
در نهایت اینکه از هیچ شرکتی پاسخی قانع‌کننده و رسمی دریافت نکردیم و باید منتظر بمانیم و ببینیم سرنوشت تلگرام به کجا می‌رسد.

منبع: دنیای اقتصاد

خاکی همه آشوب، بی هیچ اشارتی به آرامش

به بهانه اکران «بیدار شو آرزو» اثر کیانوش عیاری پس از ۱۳ سال

حبیب، مرد زندانی که پس از زلزله مهیب بم به همراه دیگر زندانی ها با دلهره و شتاب از زندانی در بم به سوی شهر ویران می دَوَد، حالا گیج و ناباور می رسد به ویرانه ای که روزگاری نامش خانه بوده است. مرد روبه روی تلی از خاک، آهن و آجر ایستاده است و بغضناک و مبهوت از مرد همسایه سراغ خانه اش را می گیرد: «خونه ام کو حسین آقا؟!» و این تلخ ترین و بی رحمانه ترین واقعیت است برای انسانی که از زلزله و خشم زمین جان به در برده؛ ولی هیچ آشیانی برایش نمانده است. تو هم بغض می کنی با مرد وقتی می اندیشی این اکنون ناخانه می توانست خانه پیشین تو باشد.

عجیب خودت را می گذاری جای مردِ غمگینِ بینوا وقتی خوب می دانی کشورت گسل هایی مرگبار دارد و هیچ کس از نوبه بعدی خبر ندارد. یادت می آید از چند شب پیش که شهرهیولایی به نام تهران قدری لرزید و مردمانش شبی را در سرمای آخر خزان با وحشت در خیابان ها به سپیده گره زدند؛ ولی بسیار خوش اقبال بودند که به خانه های خود بازگشتند. یادت می آید از وقتی زمین همین چندی پیش در قصر شیرین و سر پل ذهاب لرزید و به آنی همه چیز مردمان آن دیار را بر باد داد و بازمی گردی به آنچه روی پرده مقابلت می بینی و زلزله ها را گره می زنی به زلزله ای که کارگردان متفاوت و هنرمندِ سینمای ایران، کیانوش عیاری،۱۳ سال پیش مصائبش را درون قاب هایی خلاقانه ولی عجیب تلخ ریخته و تازه تو امروز در روزهایی که در وطنت واژه زلزله پُر طنین شده داری تماشایش میکنی. حبیب و حبیب ها چگونه باور کنند به خاک سیاه نشستنشان را؟! پاسخش برای کائنات ساده است. هیچ! در شبی شوم زمین لرزیده. لابد به همین سادگی! حالا آفتاب زده و سهم زندگان شیون است و بُهت و امیدوار به قلبهایی که همچنان دارند زیر آوارها میتپند. کاش بشود کاری کرد. کاش بشود بازشان گرداند به زندگی. کاش… حبیب صدای مادرش را از زیر خاک به جا مانده از خانهاش میشنود. مرد دخترکش را صدا میزند. هیچ پاسخی نمی شنود. «آرزو بابا کجایی؟ جواب بده بابا!» زن از زیر خاک با صدایی کم جان می گوید که آرزو تشنه بوده و الان توی آشپزخانه است. در یخچال را باز کرده. آیا آرزو فرصت یافته آبی بنوشد؟ آیا عطش دم صبحش برطرف شده؟ حالا پدر توی آشپزخانه است. درِ یخچال همچنان باز است و آوار در آوار. پدر آرزو را می یابد کنار یخچال زیر خاک ها. پدر تلاش می کند دخترکش را نجات دهد؛ ولی آرزو جان ندارد. «بیدار شو آرزو!» مرد چه کند؟ حالا دیگر صدایی از مادرش هم نمی شنود. باز شب شده است و جنازه های عزیزانِ مرد کنار هم آرام گرفته اند زیر پتوهایی مندرس. چیزی نمانده تا سر به جنون ساییدنِ مرد. « پاشو آرزو. پاشو برو سر جات بخواب. مگه با تو نیستم؟ یه حرف رو که صد بار نمیزنن!» مردی دیگر می آید و شانه های مردِ فرزند از دست داده را می گیرد تا دورش کند از هجوم این حجمِ بی رحمِ نیستی در نیستی.کیانوش عیاری در پیشانی نوشت فیلمش اینگونه به مضمون آورده که چه انگیزه ای می تواند او را بکشانَد به میانه این فاجعه انسانی که در بم رخ داده است. چگونه در میان غم و اندوه مردمان به بازیگرانش فرمان دهد که تاثیرگذارتر حس بگیرند. در زمان زلزله طبس هم در سالیان دور ایده ای داشته و حالا قرار است به تعبیر خودش آن تمِ بیات شده را با زلزله بم بیازماید و اینگونه است که به همراه چند بازیگر و گروه فیلمبرداریش خود را می رساند به آن مهلکه خون و خاک و شیون. دو بازیگر اصلیش مهران رجبی و بهناز جعفری هستند. مهران رجبی نقش حبیب را دارد و بهناز جعفری معلمی است به نام ریحانه در یکی از دهستان های اطراف بم به نام احمدآباد که حالا پس از زلزله در سکانس آغازین او را می بینیم که دارد تلاش می کند خود را از زیر آوار بیرون بکشد. موفق میشود و خودش را به شهر ویران بم میرساند تا خبر دهد که اهالی احمدآباد همه زیر آوارند و کمک میخواهند؛ ولی در آن هرج و مرج پس از زلزله کسی به فکر احمدآبادیها نیست. بهناز جعفری به خوبی از عهده نقش برمی آید و مهران رجبی هم همان ملاحت همیشگیاش را دارد و جاهایی دلت می خواهد در آن فضای تلخ لب به خنده بگشایی بابت لحن و کردارش. مشکل این است که بیشتر رجبی را می بینیم تا حبیب را. از مواردی که پس از زلزله چهره زشت خود را می نماید حضور افراد فرصت طلب است که به لوازم باقی مانده در خانه ها دستبرد می زنند یا برخی کودکان بازمانده را می ربایند. سکانس های مواجهه حبیب با این بزهکارانِ پسازلزله این پرسش را ایجاد می کند که آیا چنین صحنه هایی چیده شده است و حبیب برای مقابله با آن سر می رسد یا واقعا اتفاق افتاده اند و با دوربین فیلمساز به اصطلاح شکار شده اند؟به هر حال فیلم در به تصویر کشیدن واقعیت عریان پس از زلزله بسیار موفق بوده است. بازیگران را به چنین هنگامه پر آشوبی بردن فقط از کیانوش عیاری برمی آمده به گواه کارنامه و سبک فیلمسازی اش. فیلم در کنار همه تلخی هاش قصد دارد نویدِ زندگی بدهد. کودک زیرآوار مانده در احمدآباد باید نجات یابد هر چند به احتمال زیاد باقی مانده عمرش ویلچرنشین خواهد بود. خانم معلم به احمدآباد بازمی گردد و تخته سیاهی را که پیش از زلزله روی آن سه جمله نوشته شده با واژه زندگی دوباره می آورد و کلاس درس بچه های احمدآباد زیر چادر دایر می شود. حبیب هم آب و آذوقه ای اندک را با خودش می آورد داخل چادر چرا که قصد دارد خود به تنهایی به زندگی ادامه دهد. پس از زلزله هایی با این حجم از ویرانی بعد از رفع نیازهای اولیه بازماندگان، هیچ چیز مهم تر از کمک معنوی و روحیه بخشی به بازماندگانی نیست که اعضای نازنین خانواده شان را به آنی از دست داده اند. در فیلم می بینیم مردی که مرگ عزیزش را باور نکرده به پزشکی که برای امداد به منطقه آمده حمله می کند و جان دوباره عزیز از دست رفته اش را از پزشک جوان می خواهد؛ ولی هیچ کاری از هیچ کس ساخته نیست در برابر مرگ. باید زمان بگذرد تا شاید این زخم های کاری التیام یابند. تنها موهبت باقی مانده برای بازماندگان فرصت زیستن است و دیگر هیچ.

عقیل قیومی محمدی

یادواره شهدای طلبه و روحانی شهرستان نایین

جمعه ۸ دیماه ساعت۱۸:۳۰ سالن کوثر محمدیه

ستاد برگزاری یادواره شهدای طلبه و روحانی شهرستان نایین